Als je in een team zit met Daan en Barth en je mag ook nog tussen hen in zitten, dan voel je je een bevoorrecht man. Twee ijzersterke spelers, stabiel, altijd goed voor een fijne manoeuvreerpartij, een plusremise. Het ging precies zoals verwacht. Ik keek vanaf mijn plek vol bewondering hoe ze met zwart snel het betere van het spel kregen. Zelf was ik inmiddels in een onverantwoord wilde Siciliaan beland, die na wederzijdse stukoffers in herhaling van zetten eindigde. En Daan en Bart? Beiden hun dame weggegeven. Wie is hier nu stabiel?
Bram had een duidelijk plusje, maar dat hij in het verre middenspel mat in drie mocht geven, had hij in zijn stoutste dromen niet mogen denken. Philippe speelde naar eigen zeggen de partij van zijn leven en doet nadrukkelijk een gooi doen naar de schoonheidsprijs. We zijn benieuwd naar zijn torenoffer!
Invaller Ben speelde het Göringgambiet -op ons niveau is alles immer speelbaar-, bouwde druk op, maar bleef uiteindelijk met lege handen achter. Met wat meer routine zal hij nog ver kunnen komen.
Dan nog twee borden, die anderhalve punt moesten binnenhalen voor een gelijk spel. Het moest van Sander en Ruud komen. Sander had onvoldoende compensatie voor zijn pion en beet na een lange middag in het stof. En Ruud? Hij viel in en had de hele middag een gezicht of hij naar een wedstrijd van Vitesse zat te kijken. Hij liet in het toreneindspel opgelegde winstkansen liggen. Om half 7 bleven er twee kale koningen over. En dan ook nog te laat voor de Airbornewedstrijd. Wat een ellende.
Conclusie, spannende middag, fijn om weer te spelen, maar de druk staat er wel meteen op.
Verslag; Wouter Abrahamse
