Koen zat binnen mum van tijd op het hoofd van zijn tegenstander, nadat hij een batterij had ingebracht kolkte zijn flow als een ziedende stroom lava over het hoofd van de deerniswekkende sukkel. Richard was tijdens de heenreis al volkomen geobsedeerd over het wel en wee van zijn pielemuis. In breedsprakige bespiegelingen oreerde hij zodanig dat de onsmakelijke beelden op ons netvlies geëtst werd. Zijn partij was ongeveer hetzelfde laken een pak. Sander heeft de diepgang van een modderschuit in tegenstelling zoals hij altijd de loftrompet over zichzelf uitroept. Hij denkt met zijn reet vol veren bovenop de apenrots te zitten. Zijn winst was een uitgelezen voorbeeld extreme zelfoverschatting gecombineerd met pure mazzel. Theo vond het nodig om zich tot over de irritatiegrens te bemoeien met Toon zijn partij. Die had een goede Koningsindiër op het bord maar Theo trok Toon op een heel vervelende opdringerige manier meerdere keren van achter het bord vandaan om hem lastig te vallen met zijn weerzinwekkende prietpraat. Gevolg was dat Toon bleef steken op remise en Theo zelf als een kind van het bord werd gezet. Remco is groot Nick Cavefan , vooral van zijn christelijke werk. Dus probeerde hij zalvend zoete broodjes te bakken, als een vis in het water hier op de bijbelbelt. Helaas besloot hij met de haven in zicht zichzelf aan het kruis te nagelen. Dit tot groot plezier van Koen die urenlang zout in de wond bleef wrijven. Johan maakte zichzelf er met een jantje van leiden af omdat hij het nodig vond om met een vette bolknak in het plaatselijke café De Posh woud de intellectueel uit te hangen. Een verstandige keus zou ik zo zeggen, ver weg van de misère in de speelzaal. Zoals altijd wanneer Jan wint nam zijn ego groteske vormen aan. In het restaurant stond hij erop dat we hem ‘de grote vergruizer’ moesten noemen de rest van de avond. Voorspelbaar dat dit tot schedelbrekende gênante situaties leidde, die maar beter met de mantel der liefde bedekt kunnen worden. Al met al was het een leerzame dag waarbij iedereen waardevolle lessen voor de rest van het leven kan trekken. Behalve Sander dan, die liever zwelgt in zijn eigen oppervlakkigheid.
Verslag: Sander Berkhout
