Waar vorig jaar meedoen om de titel het doel was is behoud nu de opgave. In de eerste ronde tegen één van de sterkste teams 2,5 bordpunten verzameld en opnieuw een roestige start van het seizoen.
Een aantal dagen voor ronde 2 de uitnodiging van Daan namens Vlamoven’s Vierde, keurig. De clash was aanstaande. Nou ja, clash…Feit is dat de gemiddelde rating van mede groepsfavoriet ASV 4 voor deze wedstrijd maar liefst 169 punten hoger was dan van de vers gepromoveerde strijders van ons “5”. Oké, dappere invaller Henk heeft weliswaar bijna 400 punten minder dan Sander, maar toch. Lange tijd was dat verschil niet enorm zichtbaar op het bord. Uiteindelijk werd het voor Henk toch barsten maar keurig gespeeld en dank voor de invalbeurt!
Vooraf wat vriendelijk praatje pot over en weer. Wij onderling de berusting op voorhand in de verwachte uitslag en de wat nerveus gemaakte afspraak geen witte was te krijgen. Dat gebeurde niet want Quirine had relatief snel de nul aan Philippe toebedeeld. In wat toch echt een minder eindspel leek bleek de combinatie vrijpion en actieve koning Philippe een zwartgeblokte sjaal om te doen.
Het visuele rondje langs de velden fronste de wenkbrauwen van vijf’s voorman. We deden op ieder bord behoorlijk mee. Bij Ruud gebeurde weinig, met een remise-aanbod zijnerzijds tot gevolg. Rik probeerde nog wat te rommelen maar retourneerde het verzoek even later, vrede getekend. Ook een prima resultaat, me dunkt.
Ronnie, nog onder de indruk van de prestatie van buurvrouw, zette Daan onder druk. De druk bleef, de tactische mogelijkheid volgde en…werd gezien! Klasse partij, en weer een vol punt binnen.
Steven was gewaarschuwd, had al twee externe potten eerder in de week en besloot gezien de opgelopen mentale deukjes ditmaal rustig aan te doen. Ook hier evenwicht en Steven als vanouds bedenktijd consumerend. Uitgerekend met 1 minuut op de klok de scherpte. Zowel in de stelling maar gelukkig ook in zijn verdedigende spel. Na zetherhaling bood Bert remise aan, wat Steven instinctief accepteerde.
Jacques nam in een gecompliceerd middenspel een verkeerd besluit. De ingezette doorbraak op de damevleugel leverde niet het gewenste tegenspel op. Desirée profiteerde optimaal van de ontstane zwakte op d5 met een paardendansje en haalde even later via overbelasting een stuk op. Het eindresultaat laat zich raden.
Ivo kwam beter uit de opening en had het initiatief. Ruilde net wat teveel zwaar spul waarna in het resterende eindspel Martin net iets aan de betere kant van de half kwam. Nauwkeurig verdedigen was nodig. En dat is Ivo wel toevertrouwd.
En daarmee stond het na zo’n 3,5 uur gelijk met nog één pot aan de gang. Na aftasten over en weer in een heuse hedgehog volgde een complex en lang middenspel met een hoop heen en weer geschuif. Net voor het extra half uurtje comfort besloot Roy het loperpaar te laten in ruil voor controle over de enige open lijn en de verwachting zijn stukken snel te harmoniseren. Dit pakte goed uit. Ook hier bleek de controle over d5, en in dit geval met bijbehorende diagonaal, uiteindelijk na bijna 5 uur spelen doorslaggevend. Jan’s begrijpelijke wil om winstkansen proberen te creëren in een stelling, die naar zijn zeggen zich daar vermoedelijk niet voor leende, was de treffende beknopte post mortem. De oprechte verbazing en sportiviteit richting de underdogs sierden even na zessen de zaal.
Verslag: Roy Vink