Na het toch wat onverwachte verlies in de 1e ronde togen we uiterst gemotiveerd richting Borne voor de kraker tegen de titelfavoriet. Ruim op tijd en prima gemoedelijke ontvangst in een fijne en rustige speelzaal.
De verwachting was dat het met name op de hoogste borden lastig zou worden. Michel vocht met wit een heel complex duelletje uit in een soort buitenaardse Obi Wan Benoni. Hij stond lange tijd goed, doorzag zwarts gevaarlijke acties en stond zijn mannetje in het midden(steek)spel. Totdat de mentale paniek opkwam waarna zijn tegenstander genadeloos toesloeg.
Ronnie bouwde zijn stelling met zwart goed op en leek zelfs even voor de winst te gaan door zijn controle over de d-lijn met zwaar geschut. Helaas overzag hij dat wit via de a-lijn binnenkwam en zijn dame overbelast raakte. Daarmee stuk- en partijverlies.
Een blik op het volgende bord leerde dat Paul, aka Mister Solid, een eigen versie van het Vierpaardenspel met wit creëerde. Naar zijn zeggen bouwde hij te rustig op waarna zijn tegenstander het initiatief kreeg. Na zo’n 15 zetten brandde het een beetje los. Het vuurtje doofde even later grotendeels door de nodige ruilacties. Een eindspel met elk twee lichte stukken en een trits pionnen vond Paul niet spannend genoeg en bood remise aan. Zijn tegenstander weigerde maar kwam vier zetten later tot voortschrijdend inzicht: puntdeling dus.
Quirine is terug van weggeweest. Ze besloot met wit Spaanse sferen op te zoeken. Haar tegenstander wilde naar Berlijn maar kwam er één zet te laat achter dat na 4.d3 de eigen pion op e5 toch echt gedekt moet worden. De muur was daarmee al snel geslecht: een pionnetje meer en een overzienbare ontwikkelingsachterstand voor Quirine. Rustig verder ontwikkelen, druk erop krijgen en houden. Dat lukte en ondertussen werd duidelijk dat haar tegenstander vooral tegen zichzelf speelde. Dit fenomeen werd (bewust) versterkt door een kleurcomplex te doneren. Ineens had zwart genoeg van zichzelf en gaf zichtbaar gefrustreerd op. Wel netjes onder de toevoeging dat “ze wel goed speelde”. Ware woorden.
Ivo kreeg met wit een wat vrij vertaalde andere stenen muur tegenover zich. Hij speelde bewust Db3 om enigszins uit de gebaande paden te blijven. Deze tactiek werkte goed. Na paardenruil in het centrum kwam de f-lijn open die Ivo vervolgens stevig controleerde. De druk werd verder opgevoerd. In een al lastige stelling verloor zwart een pion in het centrum met nog meer verlies in het vooruitzicht. Snel daarna volgde de uitgestoken hand.
Jacques had zichzelf met zwart via wit’s Van Geet (1. Pc3 voor de niet-kenners) naar een Pirc gemanouvreerd Nadat de witte pion op b2 viel en een zwarte tot c3 was doorgedrongen in een dameloos middenspel aasde Jacques op promotie. Dat lukte na een dubbel torenoffer met mat achter de paaltjes tot gevolg.
Roy’s zwarte Siciliaan werd niet met open armen ontvangen. Via het Vleugelgambiet ontstond een soort Franse stelling. Na een stukoffer van zijn tegenstander bleef hij de controle houden door teruggave van materiaal. Inmiddels stond een eindspel met beiden dame, toren en ongelijke lopers op het bord. Eeuwig schaak was voorhanden. Handig voor het teamresultaat als het bij de nog spelende Steven remise zou worden. Die had via een Slavisch-volgens-het-boekje de witte stukken ver teruggedrongen, en zich een batterij vrije pluspionnen toegeëigend. Winst leek slechts een kwestie van tijd. Om geen enkel risico te lopen loodste Roy zich voorbij de 40 zetten en kreeg het gewenste extra half uurtje daarmee op de klok en wachtte rustig af. Steven won keurig zoals verwacht. De teamwinst was binnen! Roy deed vervolgens nog een laatste poging om zijn tegenstander op de knieën te krijgen. Deze verdedigde zich echter keurig en daarmee was de aankomst in de remisehaven voor hem dan ook verdiend. Met deze 5-3 overwinning zijn we weer mooi in de race.
Verslag: Roy Vink
