Wat in dit verslag te melden? Het bleef me lange tijd onduidelijk. Een regenachtige zaterdag, in april. Een door de Bennekomse gastheer gesuggereerde ‘verhitte streekderby’, resulterend in een 4-4. Veel van weinig, weinig van veel. We hebben wel kunnen handhaven, zeiden de optimisten. Als het maar je levensmotto is..
Op een van onze borden de volgende ontwikkeling. Pion achterstand in een open eindspel situatie met eenieder een toren en paard. Paard van tegenstander wordt veroverd. Toch remise. Veel van weinig, weinig van veel? Nou, wat te zeggen van mijn partij.. Mijn tegenstander begon opportuun. En ik met totale gebrek aan theorie doch enige bravoure: 1. e4 – c5, 2. b4 – cxb4, 3. Pf3 – Pc6 4. d4 – d5 5. exd5 – Dxd5 6. c4 – bxc3 7. Pxc3 – Da5. Overigens kostte mij dit 40 minuten denkwerk. Hem precies niets. 8. d5 – Dxc3+. Met een vluchtige blik constateerde Sander een interessantere oplossing, namelijk 8. … – e6, maar ik hoorde zijn gedachten helaas niet. Het vervolg werd niet minder interessant, namelijk omdat hij twee zetten later zelf 40 minuten aan het denken sloeg. Zijn theorie bleek op en hij moest aan de bak. Hij won wel hoor, daar niet van. Echter, er werd geschaakt. Er was op een gegeven moment leven.
Levendigheid, of kleur, warmte, was iets dat het druilerige Bennekom wel kon gebruiken. In het restaurant, schijnbaar een voormalig postkantoor, kwam het levendige ons ook niet tegemoet. Best een suffe toestand. Maar weet je, ik kan me wel afvragen waarom ik helemaal uit Amsterdam moet komen om dit seizoen mijn zoveelste verliespunt te incasseren. Dan kijk ik om mij heen, zie ik spareribs op tafel, zie ik de sprankelende ogen van Richard, het vrolijke gelach van Theo en Koen, was ik eigenlijk in gesprek met Sander en blijft hij gepassioneerd door kletsen over de misplaatste commercie rondom complottheorieën, terwijl Remco in alle beleefdheid ons geblaat waarneemt. Contemplerend, onderweg naar huis, daalde het in. Met ASV 3 op pad, wat heerlijk is het ook!
Verslag: Murat Duman