Voor de wedstrijd ASV4-WSG Winterswijk1 had ik een vriendin op de koffie die vroeg of ik net als in Queens Gambit vooruit dacht. Of ik nadacht over de zetten van mijn tegenstander. Zij heeft weinig van het schaken begrepen. Maar laat ik eerlijk zijn: ik ook niet. Ik begrijp überhaupt niets van mijn teamleden. Zo wil er eigenlijk niemand met wit spelen.
Desire beweert dat wit hem geen voordeel oplevert. Niettemin was hij veroordeeld tot de voorzet. Iemand moet de last dragen. Hij toonde overtuigend zijn eigen ongelijk aan. Zelden hem ik hem zo soepel en elegant een partij tot winst zien voeren. Ook Barth heeft een broertje dood aan de witte stukken. Hij is een groot verdediger, maar gunt zichzelf nooit enige ruimte in de opening. Ik weet zeker dat hij met wit beter tot zijn recht zou komen.
Wat ik ook al niet begrijp is de Hollandse verdediging. Zelden komt de loper van c8 tot leven. Bert kreeg het Hollands op het bord met wit. Hij overspeelde zijn tegenstander positioneel en na wat schermutselingen en onverwachte tussenzetjes haalde hij het punt binnen. Philippe overkwam het met de zwarte stukken: langdurig tevergeefs wachten op remise. Dan heb je toch geen plezier aan je middag? Ik zal het allemaal wel verkeerd zien. Zo veel mensen, zo veel stijlen.
Sander trof een tegenstander die aanstuurde op vereenvoudiging. Een correcte partij die het niet zal schoppen tot zijn 60 memorable games, maar het was fijn om te zien dat Sander na een onstuimige start van het seizoen een degelijke remise kan binnenhalen.
Bram is een speler die het van kleine voordeeltjes moet hebben. Hij begreep de ogenschijnlijk gelijke stelling beter dan zijn tegenstander en had alle kans op winst. Het toreneindspel met een pion meer was net niet te winnen. Bram blijft wel ongeslagen.
Daan veroverde in de opening slim het loperpaar, maar kwam wel gedrukt te staan. Dus of dat nu echt een voordeel was, is maar de vraag. Toen zijn tegenstander afwikkelde naar een eindspel met ongelijke materiaalverhouding werd het spannend. Waarschijnlijk bleef alles binnen de remisegrens. Mooi gespeeld.
Dus ik ben de enige die graag wit heeft. Een vroeg g2-g4 stak het lont in het Siciliaanse kruitvat. Eén fout was voldoende om de stelling van +2 naar -2 te doen kantelen. Een partij die me uit mijn slaap hield. En de vraag die nog de hele nacht in mijn hoofd spookte: waarom wil iedereen zwart?
Verslag: Wouter Abrahamse