In de voorlaatste ronde gingen we op bezoek bij ESV 1 in Ede, de stad waar volgens de Edenaren nooit wat gebeurt. Beiden stonden we met 4 matchpunten in de onderste regionen maar al wel gevrijwaard van degradatie, maar niks leek in de verste verte op een strijd om des keizersbaard.
Beide teams hadden nog wel even zin om het seizoen totaal wat op te vijzelen en misschien nog een paar plekken naar boven te kijken. We hadden wat afzeggingen maar Erik had weer een tot de tanden toe bewapende invallers gevonden die bereid waren het tweede aan een overwinning te helpen.
We begonnen uitstekend aan de wedstrijd en na een uur spelen leek het de goede kant uit te gaan. Mijn tegenstander had geen bijna geen zet en plan meer over, Jans loperpaar en open lijnen waren een lust voor het oog voor elke aanvaller, Marco greep zijn tegenstander bij de strot, alleen Ruben had wat moeite met zijn plan in de opening en op de andere borden was een gelijk opgaande strijd.
Mijn tegenstander viel al snel om nadat ik tot een koningsaanval kwam en niet veel later waren Jans fantastische lopers ook genoeg reden voor zijn tegenstander om op te geven. Invaller Hans en tegenstander gebruikte nogal wat tijd in de opening om lekker in de partij te komen maar toen Hans eenmaal lekker in de partij zat was hij ook snel klaar met zijn iets te passief spelende tegenstander 3-0 voor en mooie overwinning lag in het verschiet. Maar helaas voor ons hadden de Edenaren hun kruit nog niet verschoten.
Marco’s stukoffer was waarschijnlijk iets te optimistisch en dat stuk zag hij ook niet meer terug tot de stukken weer terug de doos ingingen. Invaller Albert moest op het laatste moment nog invallen voor Erik, even snel nog eten bleek voor hem toch zijn galgenmaal te zijn. Lang verdedigde hij taai maar aan het eind was hij niet opgewassen tegen de witte actieve stukken.
3-2 voor toen Richard in helaas zijn laatste invalbeurt voor ASV liet zijn waarom wij hem graag als invaller meenemen. Degelijk schaken en het eind alles net even wat beter zien dan je tegenstander, terecht punt en een 4-2 voorsprong. Helaas was de situatie op de eerste 2 borden voor ons penibel geworden. Peter was in een razend ingewikkeld middenspel een stuk kwijt geraakt en vocht voor wat hij waard was en de tegenstander van Ruben had afgewikkeld naar een eindspel met een pion meer.
Alle hoop was nu gevestigd op Ruben die meestal levensgevaarlijk is als hij een eindspel met een pion minder moet keepen wat we nog weten van de slotronde van vorig jaar toen hij er ineens een mat in 2 uitperste midden op het bord. Ik weet niet of het ook direct gewonnen was voor zijn tegenstander maar die bleef goed druk zetten en helaas spelend op increment overzag Ruben een tweede pion en toen was het klaar. Peter leefde ook nog even op toen hij met een truc zijn stuk terug kreeg maar het resterende dubbele toreneindspel was nog steeds niet te houden en werd hij ook keurig uitgetikt door zijn tegenstander.
Uiteindelijk met 4-4 een terechte uitslag in een leuke gevecht op leven en dood wat nergens meer om ging.
Verslag; Theo Jurrius